Gość, którego nie było

Przy ostatnim spotkaniu rodzinnym zdarzyła mi się zaskakująca sytuacja. Otóż podczas wielkanocnego zlotu rodziny męża przedstawił mi się pewien wujek wraz z synem...

Cóż w tym dziwnego? – powiecie. Przecież to grzeczne, miłe i chyba oczywiste, że ktoś przedstawia się nieznajomemu.

A właśnie…

Miesiąc po Wielkanocy świętowaliśmy z mężem okrągłe 10-lecie naszego związku. Nie małżeństwa, bo ono jest trzy razy krótsze, ale związku właśnie. Nie widujemy się z rodziną męża często, ale wspomniani mężczyźni na przestrzeni tych lat (ba, prawie dziesięcioleci!) mieli już okazję mnie poznać. Co więcej, u młodszego z nich bawiłam się na weselu!

Mężczyzna jest już po rozwodzie, więc może woli nie wspominać tamtych czasów? Niemniej jednak poczułam się dziwnie i od razu pojawiła się w mojej głowie taka oto refleksja:

Jaki jest sens zapraszania na najważniejszą uroczystość w swoim życiu osób kompletnie nieznanych albo takich, których nie mamy nawet zamiaru poznać i zapamiętać? Czy naprawdę chcemy cieszyć się naszym szczęściem z anonimowymi figurantami? Czy nie lepiej organizować małe wesela, takie, gdzie twarz każdego z gości będzie nam znana, a jeśli nawet zdarzy się tak, że widzimy ją po raz pierwszy – znajdziemy czas i ochotę na to, żeby poznać, kto się za nią kryje?

Być może histeryzuję. Być może jestem egocentryczna? Ówczesny pan młody miał chyba dość na głowie, żeby jeszcze skupiać swoją energię na bliższym poznaniu dziewczyny kuzyna?

A jednak na moim weselu nie było takiej osoby, której bym dziś, trzy lata później nie pamiętała z imienia. Była kuzynka z chłopakiem, z którym już dzisiaj nie jest, ale do dziś pamiętam jego twarz, imię i uśmiech, gdyż zapraszałam go na ślub osobiście.

Mówię więc otwarcie – jest mi przykro. Jest mi przykro, że ktoś, na kogo wesele włożyłam najlepszą wówczas sukienkę, dla kogo postarałam się o ładną kartkę i bukiet kwiatów, komu składałam pod kościołem życzenia od serca, kto uśmiechał się do mnie, ściskał moją rękę i żartobliwie pouczał mojego przyszłego męża: „pilnuj jej!” – po pewnym czasie kompletnie mnie nie pamięta.

Rozumiem, że mógł zapomnieć mojego imienia, czy prezentu, jaki ode mnie otrzymał. Ale nie kojarzyć zupełnie, że już się kiedyś spotkaliśmy i zapoznaliśmy? Moim zdaniem to smutne i niekorzystnie świadczy o czasach, w jakich żyjemy i podejściu do organizacji wesel, jakiemu hołdujemy.

Ciekawa jestem Waszego zdania w tym temacie.

Czy zapraszacie na swoje wesela osoby zupełnie obce, tzw. „osoby towarzyszące” bez imienia i nazwiska?*
Czy, jeśli już takie osoby zaprosicie, staracie się je przynajmniej poznać?
I ostatnie: czy uważacie, że przesadzam? ;)

*Gdy na jedno z wesel w rodzinie, będąc już narzeczoną, otrzymałam zaproszenie jako anonimowa osoba towarzysząca, cóż, odmówiłam przybycia.

Fot. daliscar1