Luty był (dla mnie) jednym z najgorszych miesięcy na ślub. Bo zimno, bo nie ma „R”, bo szaro, buro i ponuro, bo tak. Nawet jako gość nie chciało mi się iść. Ja – ciepłolubna i wygodna istota, zwyczajnie bałam się, że zmarznę. Fakt, w kościele nie było zbyt ciepło, ale wesele było gorrrrące!
Wystroiliśmy się w nowe, kupione na wyprzedaży ciuchy i ruszyliśmy na ślub mojej kuzynki. Do reklamówki włożyłam pantofle, a na nogi ciepłe kozaki. Pod żółty płaszcz (tak na wszelki wypadek) założyłam ciepły sweter, mąż miał ciepłą, elegancką kurtkę. Zauważyłam w kościele, że wielu gości miało problem z odpowiednim dobraniem odzieży wierzchniej. Większość z nas skupia się na garniturze i sukniach zapominając, że sportowa kurtka z kapturem zupełnie nie pasuje do weselnego klimatu.
Panna Młoda wyglądała przepięknie. Biała suknia, czerwony płaszcz i szpilki oraz podkreślone usta. Pan Młody w eleganckim, czarnym płaszczu. Tego dnia akurat padał śnieg. Mieli szczęście. W końcu tylko dlatego wybrali luty na miesiąc ślubu. Oboje są zwariowanymi ludźmi, uwielbiającymi jeździć na nartach i snowboardzie. Ich „wakacje” zawsze są zimą.
Wesele odbyło się w klimatycznej karczmie. Czułam się jak w górach! Drewniane stoły, ławy, urokliwe ozdoby i kominek przy którym można było ogrzać zmarznięte dłonie.
Warto wspomnieć o menu weselnym. Na początku rozgrzała nas… kwaśnica, czyli zupa z kiszonej kapusty. Na drugie danie do wyboru: ryba, golonka albo żeberka z bukietem kolorowych surówek i porcją ziemniaków. Na stole były sery – oscypek i bundz, wędzonki, dużo sałatek. Na uboczu stał też stół wiejski, gdzie można było napić się grzanego wina, zjeść pajdę chleba posmarowaną smalcem, napić się z wujkiem bimberku albo cytrynówki.
Muzyka była różna: hity grane w radio, stare piosenki oraz góralskie przyśpiewki.
Każdy z gości otrzymał mały słoiczek miodu albo dżemu. Jak się okazało, nie zostały zakupione w sklepie, ale zrobili je babcia z dziadkiem Pana Młodego. Brawo!
Bawiliśmy się świetnie, zostaliśmy też poniekąd zarażeni pasją do gór i postanowiliśmy w niedługim czasie pojechać do Zakopanego, bo wstyd się przyznać, ale nigdy nie byliśmy!
Fot. isapisa
